ผลการค้นหา

คำราชาศัพท์ บทความ หาอะไรก็เจอ!
ค้นเจอ 253 รายการ

ตะบูน

หมายถึงน. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ในสกุล Xylocarpus วงศ์ Meliaceae ขึ้นตามป่าชายเลนและริมแม่นํ้าที่นํ้าเค็มขึ้นถึง มี ๒ ชนิด คือ ตะบูนขาว หรือ กระบูน (X. granatum Koenig) เปลือกสีนํ้าตาลแกมแดง ผลขนาดส้มโอ และ ตะบูนดำ [X. moluccensis (Lam.) M. Roem.] เปลือกสีนํ้าตาลแกมดำ ผลขนาดส้มเกลี้ยง.
 พจนานุกรมไทย

ตะโบม

หมายถึงก. เล้าโลม, โอบกอด.
 พจนานุกรมไทย

ตะไบ

หมายถึงน. เหล็กเครื่องมือใช้ถูไม้หรือโลหะอื่น ๆ ให้เกลี้ยงเกลาเป็นต้น มีหลายชนิด เช่น ตะไบท้องปลิง ตะไบหางหนู. ก. ถูด้วยตะไบ เช่น ตะไบเล็บ.
 พจนานุกรมไทย

ตะปบ

หมายถึงก. ตบด้วยอุ้งมือหรืออุ้งเท้าหน้า เช่น เสือตะปบ, ปบ ก็ว่า.
 พจนานุกรมไทย

ตะปิ้ง

หมายถึงน. เครื่องปิดของลับของเด็กหญิง ทำด้วยเงิน ทอง หรือนาก เป็นต้น, กระจับปิ้ง จะปิ้ง จับปิ้ง หรือ ตับปิ้ง ก็เรียก.
 พจนานุกรมไทย

ตะปุ่มตะป่ำ

หมายถึงว. นูนขึ้นเป็นปม ๆ, เป็นปุ่มเป็นปมขรุขระอย่างผิวมะกรูด, ปุ่มป่ำ ก็ว่า.
 พจนานุกรมไทย

ตะพง

หมายถึง(แบบ) ว. ตะโพง เช่น แล้วตะพงพายรีบกลับไป. (นิ. เมืองเทศ).
 พจนานุกรมไทย

ตะพานช้าง

หมายถึงน. สะพานที่ทำแข็งแรงสำหรับให้ช้างข้ามในสมัยโบราณ.
 พจนานุกรมไทย

ตะพุ่น

หมายถึงว. สีชนิดหนึ่งคล้ายสีครามจาง เรียกว่า สีตะพุ่น.
 พจนานุกรมไทย

ตะเพิง

หมายถึงน. เงื้อมเขาที่งอกงุ้มลงมา.
 พจนานุกรมไทย

ตะเพียนน้ำเค็ม

หมายถึงดู โคก ๒.
 พจนานุกรมไทย

ตะเภาเดียวกัน

หมายถึง(สำ) น. พวกเดียวกัน, อย่างเดียวกัน.
 พจนานุกรมไทย

 คำราชาศัพท์ จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ

ดูหมวดหมู่ทั้งหมด