ตัวกรองผลการค้นหา
ตะบอย
หมายถึงว. อาการที่ทำอย่างชักช้ารํ่าไร.
ตะบัน
หมายถึงน. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Xylocarpus rumphii (Kostel.) Mabb. ในวงศ์ Meliaceae ขึ้นตามโขดหินชายทะเล.
ตะบิดตะบอย
หมายถึงว. แกล้งให้ชักช้า, ชักช้ารํ่าไร.
ตะเบ๊ะ
หมายถึง(ปาก) ก. ทำความเคารพอย่างคนในเครื่องแบบ คือ ทำวันทยหัตถ์.
ตะปัดตะป่อง
หมายถึงว. สะบัดสะบิ้ง, แสนงอน, กระตุ้งกระติ้ง, ตุปัดตุป่อง ก็ใช้.
ตะปู
หมายถึงน. สิ่งทำด้วยโลหะ มีปลายแหลม หัวมนแบน ขนาดต่าง ๆ กัน สำหรับตรึงสิ่งอื่นให้แน่น โดยใช้ค้อนเป็นต้นตอกลงไป, ตาปู ก็เรียก.
ตะปูเข็ม
หมายถึงน. ตะปูที่มีขนาดเล็กมาก.
ตะพัง
หมายถึงน. แอ่ง, บ่อ, หนอง, กระพัง ตระพัง หรือ สะพัง ก็เรียก. (เทียบ ข. ตฺรพำง ว่า บ่อที่เกิดเอง).
ตะพัด
หมายถึงว. อาการที่เคลื่อนไหวเรื่อยไปอย่างรวดเร็วดุจกระแสนํ้าไหล, สะพัด ก็ว่า.
ตะพายแล่ง
หมายถึงว. ลักษณะที่ถูกฟันขาดเฉียงบ่า เรียกว่า ขาดตะพายแล่ง, สะพายแล่ง ก็ว่า.
ตะพึด
หมายถึงว. ตะบึงไป, ไม่หยุดหย่อน, เช่น ขอตะพึด.
ตะพึดตะพือ
หมายถึงว. รํ่าไป, เรื่อยไป, ดึงดันทำเรื่อยไป.