ค้นเจอ 426 รายการ

ตะโกรง

หมายถึง[-โกฺรง] ก. ทะเยอทะยาน, อยากได้. ว. อาการวิ่งโทง ๆ; เต็มไปด้วยความอยาก, ตะกลาม, เช่น ลูกเมียแปรไปเป็นอื่นตื่นตะโกรง. (สุ. สอนเด็ก).

ตะเข้ขบฟัน

หมายถึงน. เรียกข้อไม้ตะพดที่ซ้อนกันและมีตาขบกัน.

ตะเข็บ

หมายถึงน. ชื่อไม้เถาชนิด Pothos scandens L. ในวงศ์ Araceae เกาะติดกับต้นไม้ใหญ่, หวายตะมอย ก็เรียก.

ตะเข็บ

หมายถึงน. แนวผ้าหรือสิ่งอื่นตอนที่เย็บติดกัน, โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ตะเข็บรอยต่อจังหวัด.

ตะเขิง

หมายถึงน. ชื่อเพลงไทยทำนองหนึ่ง. (เงาะป่า).

ตะคริว,ตะคิว

หมายถึงน. อาการหดตัวของกล้ามเนื้อและค้างอยู่ ทำให้เกิดการเจ็บปวด.

ตะครุบ

หมายถึงก. เอามือตะปบลงจับโดยเร็ว.

ตะคัน

หมายถึงน. เครื่องปั้นดินเผารูปคล้ายจาน สำหรับวางเทียนอบ หรือเผากำยานเมื่อเวลาอบนํ้าทำนํ้าอบไทยเป็นต้น หรือใช้ใส่นํ้ามันตามไฟต่างตะเกียง.

ตะคาง

หมายถึงน. เม็ดผดที่เกิดขึ้นตามขาด้วยระคายต้นหญ้าหรือขนกระบือ, ระคาง ก็ว่า.

ตะไคร้

หมายถึง[-ไคฺร้] น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Cymbopogon citratus (DC.) Stapf ในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ กลิ่นหอม ใช้ปรุงอาหารได้.

ตะไคร้หางนาค

หมายถึงน. ชื่อไม้พุ่มชนิด Rotula aquatica Lour. ในวงศ์ Ehretiaceae ขึ้นเป็นกอตามซอกหินริมลำธาร กิ่งเรียวกลมเหนียวมาก.

ตะแง้

หมายถึงน. เรียกแขนงของทะลายหมากหรือแขนงของรวงข้าว ว่า ตะแง้หมาก ตะแง้ข้าว, ระแง้ ก็เรียก.

 คำราชาศัพท์ จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ