ค้นเจอ 5 รายการ

 หรือคุณกำลังค้นหา บี้, กระบู้กระบี้

รักบี้

หมายถึงน. ชื่อกีฬาชนิดหนึ่ง เล่นครั้งแรกที่โรงเรียนรักบี้ ประเทศอังกฤษ แบ่งผู้เล่นเป็น ๒ ฝ่าย โดยปรกติเล่นฝ่ายละ ๑๕ คน แต่ที่เล่นฝ่ายละ ๗ คนก็มี ผู้เล่นแต่ละฝ่ายพยายามแย่งลูกรักบี้ไปวางพ้นแนวประตูฝ่ายตรงข้าม แล้วนำมาเตะ ณ แนวจุดเตะเพื่อให้เข้าประตูฝ่ายตรงข้าม ฝ่ายที่ได้คะแนนมากกว่าจะเป็นฝ่ายชนะ, เรียกเต็มว่า รักบี้ฟุตบอล, เรียกลูกหนังที่มีลักษณะกลมรีใช้ในการเล่นรักบี้ว่า ลูกรักบี้. (อ. rugby football).

บู้บี้

หมายถึงว. บุบบิบ, ยู่ยี่.

กระบู้กระบี้

หมายถึงว. บู้ ๆ บี้ ๆ, บุบ, บุบแฟบ.

บี้

หมายถึงก. กดหรือบีบให้แบนหรือผิดจากรูปเดิม. ว. แฟบผิดปรกติ เช่น จมูกบี้.

บี้

หมายถึงน. ตัวไหมที่ออกจากฝักมีปีกแล้ว. (ลัทธิ).

 คำราชาศัพท์ จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ