ตัวกรองผลการค้นหา
เย้ย
หมายถึงก. พูดหรือกระทำให้ได้อาย ให้เจ็บใจ ให้โกรธ.
เย้า
หมายถึงก. หยอก, สัพยอก.
เย้าหยอก
หมายถึงก. สัพยอก, กระเซ้าเย้าแหย่, หยอกเย้า ก็ว่า.
ยันเย้า
หมายถึงก. ปลํ้า; หยอก.
เป้อเย้อ
หมายถึงว. (โบ) อวด, โอ้อวด; เยิ่นเย้อ, ยืดยาด, มักใช้แก่การพูด เช่น พูดเป้อเย้อ.
กระเย้อกระแหย่ง
หมายถึง[-แหฺย่ง] ก. เขย่งแล้วเขย่งอีก, โดยปริยายหมายความว่า พยายามจะให้ได้สิ่งที่สุดเอื้อม, ขะเย้อแขย่ง ก็ว่า.
หยอกเย้า
หมายถึงก. สัพยอก, กระเซ้าเย้าแหย่, เย้าหยอก ก็ว่า.
หมายถึงน. ชนชาวเขาเผ่าหนึ่ง อยู่ในประเทศไทยตอนเหนือ เรียกตัวเองว่า เมี่ยน พูดภาษาเมี่ยนในตระกูลแม้ว-เย้า.
ขะเย้อแขย่ง
หมายถึง[-ขะแหฺย่ง] ก. กระเย้อกระแหย่ง, เขียนเป็น เขย้อแขย่ง ก็มี.
ยั่วเย้า
หมายถึงก. พูดหยอกล้อ, กระเซ้า.
เย้
หมายถึงว. เอียงจนเสียรูปโดยมีอาการทำท่าจะทลายลง เช่น ห้องแถวเย้จวนจะพัง, เฉ, ไม่ตรง, เบนหรือเอียงไป, เช่น เขียนหนังสือแถวเย้.
เยิ่นเย้อ
หมายถึงว. ยืดยาด, ไม่กะทัดรัด, ไม่รัดกุม, (โดยมากใช้แก่คำพูดหรือข้อความ) เช่น พูดจาเยิ่นเย้อ ข้อความเยิ่นเย้อ.