ตัวกรองผลการค้นหา
พิโมกษ์
หมายถึงน. พิโมกข์. (ส. วิโมกฺษ; ป. วิโมกฺข).
วิโมกข์
หมายถึงน. ความหลุดพ้น, การขาดจากความพัวพันแห่งโลก; พระนิพพาน. (ป.; ส. วิโมกฺษ).
สังฆปาโมกข์
หมายถึงน. หัวหน้าสงฆ์. (ป.).
โมก
หมายถึงน. ชื่อไม้ต้นชนิด Wrightia religiosa Benth. ex Kurz ในวงศ์ Apocynaceae ดอกสีขาวห้อยเป็นช่อสั้น ๆ กลิ่นหอม ปลูกเป็นไม้ประดับ.
โมกโคก
หมายถึง(ปาก) ว. มีสัณฐานใหญ่และนูน (มักใช้แก่หน้าผาก).
ปาติโมกข์
หมายถึงน. คัมภีร์ว่าด้วยวินัยของสงฆ์ ๒๒๗ ข้อ, ชื่อบาลีที่ประมวลพุทธบัญญัติอันทรงตั้งขึ้นเป็นพุทธอาณา ได้แก่ อาทิพรหมจริยกาสิกขา มีพระพุทธานุญาตให้สวดในที่ประชุมสงฆ์ทุกวันอุโบสถ. (ป.).
อธิโมกข์
หมายถึงน. ความตัดสินเด็ดขาด, ความเด็ดเดี่ยว; ความน้อมใจเชื่อ. (ป.; ส. อธิโมกฺษ).
โมกข์
หมายถึงว. หัวหน้า, ประธาน. (ป.; ส. มุขฺย).
โมกษ,โมกษ-,โมกษะ
หมายถึง[โมกสะ-] น. ความหลุดพ้น, นิพพาน. (ส.; ป. โมกฺข).
โมกข,โมกข-,โมกข์,โมกข์
หมายถึง[โมกขะ-] น. ความหลุดพ้น, นิพพาน. (ป.; ส. โมกฺษ).
พิโมกข์
หมายถึงน. ความพ้น, ความเปลื้องออก, ชื่อพระนิพพาน. ก. เปลื้อง, พ้น. (ป. วิโมกฺข; ส. วิโมกฺษ).
ศิวโมกข์
หมายถึงน. พระนิพพาน.