ผลการค้นหา

บิดา

หมายถึงน. พ่อ (ใช้ในที่สุภาพ), โดยปริยายหมายความว่า ผู้ให้กำเนิด เช่น บิดาแห่งประวัติศาสตร์, บิดร ก็ว่า. (ป. ปิตา; ส. ปิตฺฤ).

ผู้บุพการี

หมายถึงน. ผู้ที่ทำอุปการะมาก่อน ได้แก่ บิดา มารดา ปู่ ย่า ตา ยาย ทวด; (กฎ) ญาติทางสาโลหิตโดยตรงขึ้นไป ได้แก่ บิดามารดา ปู่ย่า ตายาย ทวด.

ปิตา

หมายถึง(แบบ) น. บิดา, พ่อ. (ป.; ส. ปิตฺฤ).

ปาปอหยีสังฆาตา

หมายถึง[-ปอหฺยี-] น. บิดา, พ่อ. (ช.).

ป

หมายถึงพยัญชนะตัวที่ ๒๗ เป็นพวกอักษรกลาง เป็นตัวสะกดในแม่กบในคำที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤตเป็นต้น เช่น บาป เนปจูน, ตัว ป ที่ขึ้นต้นของคำหรือพยางค์ในภาษาบาลีและสันสกฤตมักแผลงมาเป็นตัว บ ในภาษาไทย เช่น ปท ปิตา เป็น บท บิดา.

พระบิดา

หมายถึงพ่อ

พี่น้อง

หมายถึงน. ผู้เกิดร่วมบิดามารดาเดียวกัน หรือร่วมบิดาเดียวกัน หรือร่วมมารดาเดียวกัน; คนในเชื้อสายวงศ์วาน.

พระชนกหรือพระราชบิดา

หมายถึงพ่อ

บุรพาจารย์

หมายถึง[บุระ-] น. อาจารย์ในเบื้องต้น คือ บิดามารดา.

บูรพาจารย์

หมายถึง[บูระ-] น. อาจารย์ในเบื้องต้น คือ บิดามารดา.

สิ้นชีวิต

หมายถึงก. ตาย เช่น บิดามารดาเขาสิ้นชีวิตไปนานแล้ว.

นิคาลัย

หมายถึง(กลอน) ก. ตาย เช่น ทราบว่าพี่กับบิดานิคาลัย. (อภัย).